Tales of Demons & Gods Next Legend บทที่ 444.103 บริวารแห่งเทพ ซิวหลัว

          หลงยู่อินที่เดินผ่านประตูเข้าไป เบื้องหน้าของนางเป็นเส้นทางที่ทอดยาวออกไป ปลายเส้นทางนี้ราวกับว่ามิได้อยู่ในตำหนัก แต่เป็นเหมือนทุ่งหญ้ากว้าง ๆ ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

ห่างออกไปไม่ไกลนัก มีคนในชุดคลุมนั่งอยู่บนก้อนหิน แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าของเอาแต่กลิ่นอายลมปราณที่แผ่ออกมานั้น ก็ทำให้หลงยู่อินรู้สึกอึดอัดไม่น้อย

“ครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ฆ่ามนุษย์ ก็คงจะเป็นหญิงสาวในชุดขาวที่มีท่าทางเย็นชา แม้จะถูกสังหารก็ไม่ปริปากอ้อนวอนข้าเลยแม้แต่น้อย ทำให้ข้ารู้สึกน่าเบื่อยิ่งนัก” เสียงดังออกมาจากใต้ผ้าคลุม

“มนุษย์ที่เจ้าสังหารนั้นเป็นใครกัน” หลงยู่อินถามออกไป แม้ว่านางไม่ต้องการที่จะรู้เท่าใดนัก

“นางผู้นั้นมีนามว่า อิงเยว่ลู่ นายเหนือหัวของข้า ท่านได้ตรวจสอบชะตาของนาง แล้วคิดไปว่านางนั้นอาจจะเป็นจักรพรรดิคงหมิงกลับชาติมาเกิด จึงให้ข้าลงไปตรวจสอบ แต่ก็พบว่านางนั้นแอบเปลี่ยนแปลงชะตาของตนเองทำให้นายของข้าตรวจสอบโชคชะตาผิดพลาดไป ข้าจึงทำการสังหารนางซะ” เสียงภายใต้ผ้าคลุมตอบกลับมาพร้อมหัวเราะ

หลงยู่อินรู้สึกตกใจยิ่งนัก นางไม่ทราบมาก่อนว่าศิษย์พี่ของนางนั้นได้ถูกบริวารแห่งเทพสังหาร เนี่ยลี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผู้ใด

“ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอขอบใจเจ้าแล้ว” หลงยู่อินหยิบ มีดเขี้ยวมังกรเพลิง และ มีดเขี้ยวมังกรอัสนีมาไว้ในมือและพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ขอบใจเช่นนั้นหรือ พวกมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ ชอบขัดแย้งกันเอง ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้รับขอบคุณจากมนุษย์ที่ข้านั้นสังหารมนุษย์อีกคนลงไป” บริวารแห่งเทพตอบกลับมาอีกครั้ง

“ที่ข้าขอบใจเจ้า หาใช่ว่าเพราะเจ้าสังหารนาง แต่ข้าขอบคุณที่เจ้าทำให้ข้าได้มีโอกาสล้างแค้นให้นาง ในอดีตข้าเคยทำผิดต่อนางไม่น้อย  ข้าจะชดใช้ด้วยการสังหารเจ้าซะ อสูรชั่ว!” หลงยู่อินตะโกนออกไปพร้อมกับใช้ มีดเขี้ยวมังกรเพลิงแทงเข้าที่คอของบริวารแห่งเทพทันที

กึก!

เสียงของมีดเขี้ยวมังกรเพลิง ที่ไม่อาจปักผ่านผิวหนังของบริวารแห่งเทพได้ และร่างกายของบริวารแห่งเทพค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น

ร่างกายของบริวารแห่งเทพใหญ่โตขึ้นไปกว่าร้อยเมตร ใบหน้าของเขาดุดันและมีใบหน้าอยู่ถึงสามใบหน้า ที่ปากของเขาก็มีเขี้ยวขนาดใหญ่ ภายใต้ชุดสีเงินและเกราะสีดำที่ตัดกัน ทำให้น่าเกรงขามยิ่งนัก มีแขนทั้งหมดหกข้าง และในมือของมันนั้นถือหอกขนาดใหญ่ ทำให้หลงยู่อินรู้สึกถึงความน่ากลัว

“ซะ...ซิวหลัว” [อสูรที่มีหกแขน ที่รู้จักกันในชื่อ อาชูรา] หลงยู่อินเผลอเรียกชื่ออสูรในตำนานออกมา

“ผู้คนมักเรียกขานข้าด้วยนามนั้น และข้าก็ไม่ได้รังเกียจเช่นกัน” ซิวหลัวแทงหอกขนาดใหญ่ของเขาลงพื้นดิน หลงยู่อินที่ขนาดเล็กกว่านับร้อยเท่า ต้องรีบบินหลบหนี ในสายตาของซิวหลัวนั้น ในตอนนี้หลงยู่อินก็ไม่ต่างไปจากแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น

เสียงพื้นดินแตกกระจาย เศษหินที่พุ่งไปทั่วทิศทางนั้น ที่พื้นพลายเป็นหลุมขนาดใหญ่หลงยู่อินเข้าใจได้ในทันทีว่า สถานที่นี้เป็นมิติที่ถูกแยกออกมาจากตำหนักที่นางผ่านเข้ามา

หลงยู่อินที่พยายามหลบก้อนหินอยู่นั้น ถูกมือข้างหนึ่งของซิวหลัวคว้าเอาไว้ แม้ว่านางจะใช้มีดเขี้ยวมังกรเพลิง และ มีดเขี้ยวมังกรอัสนีแทงที่มือของซิวหลัว แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของซิวหลัวนั้น การใช้มีดแทงก็ไม่ต่างจากการที่ถูกเข็มเล็ก ๆ ทิ่มแทงเท่านั้น

“การสังหารเจ้านั้นเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก” ซิวหลัวพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก เขาคิดว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะทำให้เขาสนุกได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่าจะจบลงอย่างรวดเร็ว จึงทำให้เขารู้สึกผิดหวัง

“การต่อสู้ยังไม่จบ ซิวหลัว!” หลงยู่อินตะโกนกลับไป นางนั้นเป็นถึงผู้นำตระกูลผนึกมังกร นางย่อมไม่ยอมให้การต่อสู้จบลงเช่นนี้เป็นแน่

“อัญเชิญเทพมังกร!” หลงยู่ยินเรียกเทพมังกรออกมา ร่างกายของเทพมังกรเป็นดั่งเงาร่างที่สามารถมองทะลุผ่านไปได้ โดยร่างของเทพมังกรนั้นห่อหุ้มร่างกายของนางเอาไว้ นี่คือวรยุทธลึกลับที่มีเพียงผู้นำตระกูลผนึกมังกรเท่านั้ที่จะได้รับสืบทอดตำรามา แต่ในหลายพันปีที่ผ่านมาหลงยู่อินเป็นผู้เดียวที่สามารถฝึกได้สำเร็จเมื่อไม่นานมานี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ใช้ในการต่อสู้

ร่างกายของเทพมังกรนั้นก็มีขนาดใหญ่โตหลายสิบเมตร หลงยู่อินสามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของเทพมังกรได้จากภายในร่างกาย ที่เป็นดั่งเกราะที่ปกป้องนางไว้อีกชั้นหนึ่ง

หลงยู่ยินเปลี่ยนมีดเขี้ยวมังกรเพลิง และ มีดเขี้ยวมังกรอัสนีกลายเป็นเขี้ยวทั้งสองข้างของเทพมังกร ทำให้สามารถโจมตีได้รุนแรงมากขึ้น

ซิวหลัวเมื่อเห็นภาพของเทพมังกรที่อยู่ตรงหน้า ก็ใช้หอกขนาดใหญ่ในมือแทงไปที่ทำตัวของเทพมังกรทันที

แต่ในตอนนี้เทพมังกรสามารถเคลื่อนไหวได้ในอากาศได้ดั่งใจ หลงยู่อินควบคุมให้เทพมังกรหลบการโจมตีจากหอกของซิวหลัวได้ไม่ยากเท่าใดนัก

“เทพมังกรสะบัดหาง!” หลงยู่อินม้วนตัวและใช้หางของเทพมังกรพาดเข้าที่ใบหน้าของซิวหลัว ทำให้ซิวหลัวแทบล้มลงไป แต่ก็ใช้หอกขนาดใหญ่ในมือค้ำเอาไว้ได้

“เจ้ามนุษย์ที่น่ารังเกียจ บังอาจเกินไปแล้ว” ซิวหลัวตะโกนด้วยความเจ็บแค้น ร่างกายของซิวหลัวค่อย ๆ แยกออกเป็นสามร่าง และในแต่ละร่างจะเหลือแขนเพียงสองข้างเท่านั้น รวมถึงขนาดที่เล็กลงจนเหลือขนาดไม่กี่สิบเมตรเท่านั้น ส่วนหอกขนาดใหญ่ที่ถือเอาไว้ในตอนแรกนั้นก็หายไป 

ในขณะที่หลงยู่อินกำลังตกใจอยู่นั้น ซิวหลัวร่าวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาต่อยที่ใบหน้าของเทพมังกรอย่างรุนแรง ส่งผลให้หลงยู่อินที่อยู่ด้านในได้รับบาดเจ็บไปด้วย ทำให้ซิวหลัวรู้ถึงจุดอ่อนของหลงยู่อินทันที อาการบาดเจ็บของเทพมังกรจะส่งผลถึงร่างกายของหลงยู่อินที่เป็นผู้ควบคุมร่างเทพมังกรอยู่

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซิวหลัวทั้งสามร่างจึงเข้ามาโจมตีร่างของเทพมังกรพร้อมกันอย่างต่อเนื่อง นั่นก็ทำให้หลงยู่อินได้รับบาดเจ็บไม่น้อย นางรู้สึกเจ็บแค้นเป็นอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะดิ้นรนหรือโจมตีสวนกลับไปเท่าใด แต่การถูกโจมตีพร้อมกันสามทิศทางก็ทำให้รับมือได้ไม่ง่ายนัก

หลงยู่อินเริ่มควบคุมให้เทพมังกรโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งการโจมตีเต็มไปด้วยโทษะ ก็ยิ่งไม่มีความซับซ้อน ทำให้ซิวหลัวสามารถหลบการโจมตีของเทพมังกรได้ไม่ยากนัก

ซิวหลัวร่างหนึ่งบุกเข้าไปประชิดตัวและจับหางของเทพมังกรเอาไว้ พร้อมกับเหวี่ยงไปโดยรอบ ก่อนที่จะฟาดลงไปกับพื้น

หลงยู่อินที่อยู่ในร่างเทพมังกรก็ได้รับบาดเจ็บจนกระอักเลือดออกมา ดวงตาของนางนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น นางต้องการที่จะล้างแค้นให้แก่อิงเยว่ลู่ แต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ สิ่งที่นางรู้สึกโกรธแค้นมากที่สุดในเวลานี้ ก็คือตัวของนางเอง

“บริสุทธิ์ดั่งสายนที เพราะวารีนั้นไม่แข่งขัน” เสียงคำสอนของคนผู้หนึ่งล่องลอยเข้ามาให้ความคิดของหลงยู่อิน ในตอนนี้ราวกับว่าสายธารแห่งเวลาได้หยุดลงไปชั่วขณะ

“ศิษย์พี่!” หลงยู่อินพูดขึ้นมา นางยังคงจดจำน้ำเสียงของอิงเยว่ลู่ได้เป็นอย่างดี

“ศิษย์น้องผู้โง่เขลา เหตุใดเจ้าจึงต่อสู้ด้วยความเคียดแค้นเช่นนี้” อิงเยว่ลู่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“หากไม่ใช่ความโกรธแค้นเข้าต่อสู้ แล้วข้าจะใช้สิ่งใดได้?” หลงยู่อินแย้งกลับไป ที่นางโกรธแค้นอยู่นี่ก็เป็นเพราะ ซิวหลัวนั้นเป็นผู้สังหารอิงเยว่ลู่มิไช่หรือ หากนางไม่รู้สึกเจ็บแค้นก็คงจะไม่คิดที่จะล้างแค้นให้อิงเยว่ลู่เป็นแน่

เมื่อได้ยินคำโต้แย้งของหลงยู่อิน อิงเยว่ลู่ก็ได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู มัว่าก่อนหน้านี้ความสัมพันธุ์ระหว่างนางและหลงยู่อินจะไม่ดีเท่าใดนัก เป็นเพราะหลงยู่อินคิดว่า นางนั้นเป็นผู้ที่ทำให้อาจารย์ของนางต้องจบชีวิตลง แต่หลังจากที่ได้พบกับเนี่ยลี่ และได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากนาง ก็ทำให้หลงยู่อิน กลับมานับถือนางอีกครั้ง

“หากเจ้าเอาชนะด้วยความโกรธแค้น แม้จะเป็นฝ่ายที่ได้ชัยชนะ แต่ใจเจ้าก็ไม่อาจสงบ เจ้าไม่จำเป็นต้องแก้แค้นให้ข้า จงรับรู้เพียงแค่ว่า นี่คือการต่อสู้ของเจ้า ดับความเร่าร้อนของความแค้น และใช้ความสงบเข้าต่อสู้ แล้วพลังที่แท้จริงของเจ้าจะปรากฏออกมา” อิงเยว่ลู่พูดจบ ร่างของนางก็ค่อย ๆ สลายไป นี่เป็นเพียงเศษเสี้ยวของเจตจำนงที่นางเหลือทิ้งเอาไว้ ด้วยความเป็นห่วงหลงยู่อินนั่นเอง

หลงยู่อินลืมตาขึ้นมา ด้วยความตกใจในตอนนี้ร่างของเทพมังกรยังคงจมพื้นดินอยู่ นางพยายามครุ่นคิดถึงภาพที่ได้เห็นก่อนหน้านี้ จิตใจของนางค่อย ๆ สงบลงดวงตาของนางจับจ้องไปยังซิวหลัวทั้งสามร่างที่บินอยู่เบื้องบน

“เขี้ยวมังกรอัสนี!” หลงยู่อินใช้พลังของมีดเขี้ยวมังกรอัสนี แปรเปลี่ยนให้เทพมังกรราวกับเป็นมังกรอัสสี มีสายฟ้าเป็นประกายอยู่โดยรอบ

“ศิษย์พี่ บัดนี้จิตใจข้านั้นสงบแล้ว ข้าจะทำตามคำสอนของท่าน” หลงยู่อินพูดขึ้นมาพร้อมกับควบคุมให้เทพมังกร เมื่อผสานเข้ากับพลังของเขี้ยวมังกรอัสนีทำให้การเคลื่อนไหวของ เทพมังกรนั้นรวดเร็วขึ้นเป็นอย่างมาก แค่พริบตา เทพมังกรก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของซิวหลัวร่างหนึ่งทันที

เขี้ยวของเทพมังกรกัดลงที่คอของซิวหลัวร่างหนึ่ง และพลังสายฟ้าจากเขี้ยวอัสนี ก็ไหลเวียนเข้าไปในร่างกายของซิวหลัว ทำให้ร่างนั้นระเบิดออกจากภายใน จนชิ้นส่วนของร่างกายของซิวหลัวกระจายไปทั่วพื้น

ในขณะที่ซิวหลัวอีกสองร่างนั้นยังคงตกใจอยู่ หลงยู่อินก็ควบคุมให้เทพมังกรใช้ลำตัวบีดรัดร่างหนึ่งของซิวหลัวเอาไว้ และแปรเปลี่ยนพลังของเทพมังกรด้วยเขี้ยวอัคคี ทำให้เกล็ดของเทพมังกรแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงชาดและมีเปลวไฟลุกโชนขึ้น ทำให้ร่างของซิวหลัวนั้นลุกไหม้ และถูกเผาไปจนเหลือแค่เถ้าธุลีเท่านั้น

ซิวหลัวร่างสุดท้าย มองดูร่างทั้งสองถูกสังหารไปด้วยความเจ็บแค้น หอกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาในมือของซิวหลัวอีกครั้ง

“ตายไปซะ เจ้ามนุษย์โสโครก!” ซิวหลัวตะโกนขนะที่แทงหอกไปที่หัวของเทพมังกร

วูบ!

ร่างของเทพมังกรสลายไปก่อนที่จะสัมผัสกับหอกของซิวหลัว หลงยู่อินนั้นสลายเทพมังกรที่อัญเชิญมา ในขณะที่มือทั้งสองข้างของนางก็ถือหยิบ มีดเขี้ยวมังกรเพลิง และ มีดเขี้ยวมังกรอัสนีเอาไว้

“มังกรเพลิงอัสนีเคลื่อนสวรรค์!” หลงยู่อินถือมีดเขี้ยวมังกรทั้งสองเล่มและหมุนตัวพุ่งเข้าโจมตีซัวหลิวทันที รอบ ๆ ร่างกายของนางที่พุ่งโจมตีไปนั้นห่อหุ้มด้วยเพลิงอัสนีที่มีทั้งความรวดเร็วและร้อนแรง พุ่งทะลุผ่านร่างของซัวหลิวไป

ร่างกายของซัวหลิวนั้นถูกเผาไปด้วยเปลวเพลิงอันร้อนแรง และระเบิดออกมาด้วยพลังอัสนี และจบชีวิตไปในทันที

หลงยู่อินยังคงยืนอยู่อย่างสงบ ด้วยร่ายกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล นางเข้าใจแล้วว่า การต่อสู้คือการมุ่งเอาชนะศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า และต้องทิ้งบุญคุณความแค้นเอาไว้เบื้องหลัง หากต่อสู้ด้วยความสับสน ก็ไม่อาจเอาชนะศัตรูที่แข็งแกร่งได้

เมื่อซิวหลัวตายไป พื้นที่โดยรอบก็ค่อย ๆ แตกสลายไป ห้วงมิตินี้เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นจากพลังของซิวหลัว ดังนั้นมันย่อมแตกสลายไปพร้อมกับชีวิตของซิวหลัว หลงยู่อินเห็นเช่นนั้นจึงเริ่มมองหาประตูทางออก แต่ดูเหมือนว่านางจะใช้พลังในการต่อสู้มากเกินไป ทำให้เคลื่อนไหวร่างกายได้ไม่สะดวกนัก และสติของนางก็ค่อย ๆ เลือนหายไป.................จบตอน

แต่งโดย นายมะพร้าว

คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ

<< Back                  Next >>